ΙΙ. ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΒΑΣΕΙ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ
Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗΣ
Τα ειδώλια, ως τμήματα συστημάτων συμπεριφοράς, πρέπει να μελετώνται πρώτα σε σχέση με άλλα ειδώλια και στη συνέχεια στο κοινωνικό και το ατομικό πλαίσιο των κατασκευαστών και των χρηστών τους.
Ως υπεύθυνη του Νεολιθικού Προγράμματος της Ακαδημίας Αθηνών, είχα την τύχη να ασχοληθώ επί πολλά χρόνια με τη νεολιθική ειδωλοπλαστική και να κάνω συγκριτικές μελέτες τόσο στα παλαιότερα ευρήματα όσο και στο πλουσιότατο υλικό από ιδιωτικές συλλογές της Θεσσαλίας στην Ελλάδα, το οποίο για πρώτη φορά άρχισα να δημοσιεύω πρόσφατα. Το υλικό αυτό ξεπερνά τα δυόμισυ χιλιάδες ειδώλια.
Η συνολική επαναθεώρηση της μεθόδου ερευνητικής προσέγγισης των ειδωλίων όπως επιχειρείται να αναλυθεί στο κεφάλαιο αυτό, υπήρξε αποτέλεσμα μιας προσπάθειας να ανευρεθούν τα κοινά και οι διαφορές που υπάρχουν στα ειδώλια που έχουν βρεθεί μέχρι σήμερα, τουλάχιστον στα ανθρωπόμορφα, ώστε να ερμηνευθούν χωρίς να είναι απαραίτητες η ακριβής χρονολόγησή τους, οι θέσεις που βρέθηκαν ή ακόμα και η ευρύτερη περιοχή. Στόχος η απομόνωση των τυπολογικών ιδιοτήτων τους που προσδιορίζουν συστήματα σκέψης και συμπεριφοράς. Με βάση λοιπόν τη γενικότερη μορφή τους και τον βαμό επανάληψης των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους προτείνω μια άλλη μεθοδολογική/ ερμηνευτική προσέγγιση του θέματος.
